Η Μεγάλη Ζήρεια είναι ένα από τα πιο γνωστά βουνά στη βόρεια Πελοπόννησο. Κάθε χρόνο δέχεται χιλιάδες επισκέψεις, “κοντράροντας” στα ίσια τα Αροάνια Όρη με τα τουριστικά Καλάβρυτα. Το ύψος του ξεπερνάει τα 2.300 μέτρα και είναι κατάλληλο για ήπιες πεζοπορικές διαδρομές, για ποδηλασία, όπως και για ορειβατικό σκι. Έχει εκτεταμένο αλπικό πεδίο και χωρίζεται σε δύο κύριες κορυφές, τον Προφήτη Ηλία και την λίγο ψηλότερη που ονομάζεται Σημείο. Πάνω από τα χωριά των Τρικάλων Κορινθίας, υπάρχει ένα μικρό χιονοδρομικό κέντρο το οποίο λειτουργεί σε υψόμετρο 1.550 μέτρα. Συνήθως ανοίγει μετά τα μέσα Ιανουαρίου που η θερμοκρασία είναι σταθερά χαμηλή. Η περιοχή αυτή προτείνεται για κατασκήνωση, ενώ στο πάνω μέρος των λιφτ ξεκινούν τα πεζοπορικά μονοπάτια.
Ανατολικότερα σε πιο χαμηλό υψόμετρο βρίσκεται η πασίγνωστη κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας. Και αυτή μπορεί να προσεγγιστεί από το χιονοδρομικό κέντρο. Περιμετρικά του βουνού υπάρχει ένας δασικός δρόμος, κατάλληλος για ορεινή ποδηλασία. Η διαδρομή κυκλώνει τις ψηλότερες κορυφές του βουνού και έχει σαν αρχή και τέλος επίσης το χιονοδρομικό κέντρο.
Εμείς στην τελευταία μας επίσκεψη αποφασίσαμε να κινηθούμε προς την κορυφή του Προφήτη Ηλία.
Ξεκινώντας από το πάνω μέρος των λιφτ, μπήκαμε στο υπέροχο μονοπάτι, που ανηφορίζει δεξιά από την κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας. Η διαδρομή είναι αρκετά ήπια με πολύ καλή σήμανση.
Δεξιά αντικρύζαμε τις ψηλότερες κορυφές της Μεγάλης Ζήρειας, ενώ στα αριστερά βλέπαμε την απόληξη της Μικρής Ζήρειας. Φτάνοντας στο ανώτερο σημείο του μονοπατιού είδαμε την ορειβατική ξύλινη ταμπέλα που μας έδειχνε ότι λίγο χαμηλότερα βρισκόταν το σπήλαιο του Ερμή. Εμείς συνεχίσαμε στη δική μας διαδρομή. Από αυτό το σημείο το μονοπάτι κατηφόριζε μέχρι το δασικό δρόμο, όπου πήγαμε αριστερά ακολουθώντας τον. Λίγο παραπάνω φτάσαμε σε ένα παλιό οίκημα δίπλα σε ένα μεγάλο πλάτωμα. Από εκεί συνεχίσαμε για λίγο ακόμη στο δασικό δρόμο, μέχρι που τον αφήσαμε ανηφορίζοντας στις πλαγιές του βουνού χαράζοντας τη δική μας πορεία. Δεν υπήρχαν πουθενά ορειβατικά σημάδια αλλά ήταν αρκετό εύκολο για εμάς να βρούμε τον ασφαλέστερο τρόπο για να βγούμε ψηλά. Σε ορισμένα σημεία το βουνό ήταν φορτωμένο με τεράστιες ποσότητες χιονιού.
“Μπορεί οι πλαγιές να είναι ήπιες σε κλίση αλλά θα πρέπει πάντα να έχουμε στο νου μας το ενδεχόμενο μιας χιονοστιβάδας. Για αυτό το λόγο χρειάζεται να κάνουμε την πιο σωστή χάραξη.”
Το αλπικό τμήμα του βουνού είναι πανέμορφο και αρκετά μεγάλο. Πλησιάσαμε αρκετά κοντά στο μεγάλο διάσελο, που χωρίζει τον Προφήτη Ηλία με την κορυφή Σημείο και κινηθήκαμε αριστερά μέσα από την πυκνή ομίχλη. Στην αρχή ήταν αδύνατο να καταλάβουμε που έπρεπε να πάμε μέχρι που ο ουρανός καθάρισε για λίγα λεπτά. Έτσι φτάσαμε στο πιο ψηλό σημείο του Προφήτη Ηλία όπου εκεί η ομίχλη επέστρεψε και έκλεισε ξανά το βουνό.
Η επιστροφή από την κορυφή ήταν αρκετά πιο εύκολη. Ακολουθούσαμε τα βήματά μας κατεβαίνοντας με γρήγορο ρυθμό πάνω στο σφιχτό χιόνι. Σύντομα φτάσαμε κάτω από το επίπεδο της πυκνής ομίχλης, αντικρύζοντας ξανά τη Μικρή Ζήρεια, η οποία είχε πιο έντονα χρώματα μια που φωτιζόταν από το δειλινό. Όλο το βουνό είχε αρχίσει να αλλάζει και ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τη νύχτα. Οι απογευματινές ώρες είναι πάντα οι πιο ωραίες για φωτογράφιση. Στη συνέχεια γυρίσαμε από το ίδιο μονοπάτι μέχρι το χιονοδρομικό κέντρο.
Η διαδρομή διήρκεσε 7 ώρες περίπου. Δεν υπάρχει κάποιο απότομο η δύσκολο σημείο. Ωστόσο όταν το βουνό είναι φορτωμένο με χιόνια θα πρέπει πάντα να είμαστε σε επιφυλακή και να διαλέγουμε την πιο σωστή πορεία. Παρόλο το ήπιο ανάγλυφο υπάρχουν αρκετές πλαγιές όπου ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει κατακόρυφα. Για όσους/ες γνωρίζουν να χρησιμοποιούν διπλά πιολέ οι πλαγιές του Προφήτη Ηλία κρύβουν εκπλήξεις. Ειδικά από την πλευρά της Γκούρας και δεξιά από το ρέμα Φαρμακίλας.
κείμενο – φωτογραφίες – βίντεο: Πάνος Μπαμπαλούκας
Πηγή: Mountains Greece